© Shutterstock

Dysautonomia -

Dysautonomia to zbiór chorób, które mogą wynikać z nieprawidłowego funkcjonowania autonomicznego układu nerwowego.

© Shutterstock

Autonomiczny układ nerwowy -

Funkcje kontrolowane przez AUN, takie jak oddychanie, bicie serca i trawienie, mogą zostać zakłócone, jeśli działa on nieprawidłowo. Problemy z oddychaniem, sercem i ciśnieniem krwi oraz kontrolą pęcherza mogą pojawić się, gdy autonomiczny układ nerwowy (AUN) nie działa prawidłowo.

© Shutterstock

Dysautonomia pierwotna -

Dysautonomia może objawiać się na dwa różne sposoby. Jednym z nich jest dysautonomia pierwotna, co oznacza, że jest to zaburzenie samo w sobie, bez obecności innych chorób.

© Shutterstock

Dysautonomia wtórna -

Dysautonomia wtórna odnosi się do występowania dysautonomii w wyniku innej choroby podstawowej. Różne powszechne choroby mogą potencjalnie prowadzić do dysautonomii jako efektu ubocznego.

© Shutterstock

Choroby towarzyszące -

Schorzenia te obejmują szereg chorób, takich jak cukrzyca, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń, HIV, borelioza, choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, celiakia, niedobory witaminy B i E oraz wiele innych.

© Shutterstock

Kto na nią najczęściej choruje? -

Dysautonomia jest dość powszechnym schorzeniem, które dotyka około 70 milionów osób na całym świecie. Może występować od urodzenia, stopniowo rozwijać się wraz z wiekiem lub nagle ujawnić się w późniejszym okresie życia. Choroba ta dotyczy w równym stopniu obu płci.

© Shutterstock

Jak bardzo jest to dotkliwa? -

Niektóre osoby mogą doświadczać łagodnych objawów, które nie wpływają znacząco na jakość ich życia. U innych objawy mogą być bardzo poważne, a nawet śmiertelne.

© Shutterstock

Co ją wywołuje? -

Dysautonomia pojawia się, gdy nerwy w układzie nerwowym nie komunikują się skutecznie z innymi częściami ciała, co skutkuje różnorodnymi objawami.

© iStock

Symptomy -

Nieprawidłowe działanie AUN może potencjalnie zakłócać różne funkcje organizmu, takie jak ciśnienie krwi, oddychanie, trawienie, tętno, funkcjonowanie nerek, rozszerzenie źrenic, funkcjonowanie seksualne i kontrola temperatury.

© Shutterstock

Symptomy -

Ze względu na różne części ciała, na które może ona wpływać, istnieją niezliczone objawy związane z dysautonomią. Obejmują one szeroki zakres symptomów, w tym problemy z równowagą, wrażliwość na światło, trudności w oddychaniu, dyskomfort w klatce piersiowej, problemy trawienne, zmiany nastroju, omdlenia i wiele innych.

© iStock

Przyczyny -

Choroby wirusowe lub narażenie na określone substancje chemiczne mogą czasami wywoływać dysautonomię, przypominającą zespół przewlekłego zmęczenia. Dysautonomia występowała u żołnierzy powracających z wojny w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991, powszechnie znanej jako syndrom wojny w Zatoce Perskiej.

© Getty Images

Przyczyny -

Niektóre czynniki, takie jak alkohol, odwodnienie, stres, gorące otoczenie lub ciasna odzież, mogą pogorszyć stan i objawy.

© Getty Images

Schorzenia podstawowe -

Jak wspomnielimy wcześniej, dysautonomia odnosi się do grupy schorzeń, w których AUN nie funkcjonuje prawidłowo. Przyjrzyjmy się teraz niektórym z tych najczęstszych schorzeń.

© Shutterstock

Omdlenia neurokardiogenne -

Omdlenia neurokardiogenne to dominujący typ dysautonomii, charakteryzujący się omdleniami. Niektóre osoby mogą doświadczyć tego objawu tylko kilka razy w życiu, podczas gdy inne mogą mdleć kilka razy dziennie.

© Shutterstock

Zespół posturalnej tachykardii ortostatycznej (POTS) -

POTS to zaburzenie serca, które zakłóca krążenie, powodując objawy takie jak omdlenia w pozycji stojącej, trudności w oddychaniu i dyskomfort w klatce piersiowej.

© Shutterstock

Rodzinna dysautonomia (zespół Rileya-Daya) -

Rodzinna dysautonomia jest chorobą genetyczną, którą jednostki dziedziczą po członkach rodziny. Może prowadzić do zwiększonej wrażliwości na ból, trudności w regulacji temperatury ciała i zmniejszonej zdolności do wytwarzania łez w oczach.

© Shutterstock

Rodzinna dysautonomia (zespół Rileya-Daya) -

Rodzinna dysautonomia jest powszechna u Żydów aszkenazyjskich lub osób o wschodnioeuropejskim pochodzeniu.

© Shutterstock

Zanik wieloukładowy (MSA) -

Zanik wieloukładowy jest ciężką postacią dysautonomii, która stanowi zagrożenie dla życia i dotyka głównie osoby powyżej 40 roku życia. Może powodować zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie, nietrzymanie moczu i dysfunkcje seksualne u mężczyzn.

© Shutterstock

Czysta niewydolność autonomiczna -

Zaburzenie to powoduje spadek ciśnienia krwi w pozycji stojącej, powodując objawy takie jak zawroty głowy, omdlenia, zaburzenia widzenia, dyskomfort w klatce piersiowej i zmęczenie. Siedzenie może przynieść tymczasową ulgę w tych objawach.

© Shutterstock

Diagnostyka -

Znalezienie wykwalifikowanego neurologa lub kardiologa ma kluczowe znaczenie dla zdiagnozowania dysautonomii. W celu dokładnego zdiagnozowania choroby konieczne może być wykonanie różnych testów, w tym popularnego testu pochyleniowego.

© Shutterstock

Test pochyleniowy -

Test pochyleniowy jest podstawowym testem diagnostycznym dysautonomii. Ten dziwnie wyglądający test polega na przeniesieniu pacjenta z pozycji leżącej do stojącej.

© Shutterstock

Test pochyleniowy -

Badany leży na stole, a jego stopy są starannie zabezpieczone, podczas gdy stół delikatnie przechyla badanego do pozycji stojącej. Naukowcy monitorują ich ciśnienie krwi i inne funkcje organizmu, aby ocenić działanie ich autonomicznego układu nerwowego (AUN).

© Shutterstock

Dodatkowe badania -

Dodatkowe badania, które lekarz może przeprowadzić w celu zdiagnozowania dysautonomii, obejmują ocenę pocenia się, oddychania, krwi i czynności serca.

© Shutterstock

Co jest przyczyną częstych błędnych diagnoz? -

Dysautonomia jest powszechnie określana jako "niewidzialna choroba" i może stanowić wyzwanie w zakresie diagnozy. Objawy mają szeroki zakres i często są odrzucane lub błędnie interpretowane przez mniej doświadczonych pracowników służby zdrowia.

© Shutterstock

Na czym polega leczenie? -

Obecnie nie ma lekarstwa na dysautonomię. Istnieją jednak liczne terapie pozwalające skutecznie radzić sobie z objawami. Poniżej przedstawiono niektóre z najpopularniejszych strategii.

© Shutterstock

Zwiększenie spożycia wody -

Zaleca się, aby osoby z dysautonomią zwiększyły spożycie wody. Może to pomóc w utrzymaniu odpowiedniej objętości krwi i złagodzeniu objawów. Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w celu ustalenia, o ile więcej należy pić.

© Shutterstock

Sól -

Zwiększenie spożycia soli może pomóc regulować objętość płynów w naczyniach krwionośnych, utrzymując prawidłowy poziom ciśnienia krwi.

© Shutterstock

Wysoko uniesiona głowa -

Uniesienie głowy podczas snu to kolejny sposób na złagodzenie objawów. Można to osiągnąć poprzez dodanie dodatkowej poduszki lub dwóch pod głowę, podnosząc ją o około 15 do 20 cm.

© Shutterstock

Leki -

Biorąc pod uwagę częstość występowania niskiego ciśnienia krwi w dysautonomii, konieczne może być stosowanie leków takich jak fludrokortyzon i midodryna, które podnoszą ciśnienie krwi.

Źródła: (Cleveland Clinic) (Verywell Health)

© Shutterstock