Systematyczna higiena osobista jest ważna zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Jednak 400 lat temu dbanie o czystość nie było tak ważne, zwłaszcza w kolonialnej Ameryce. Na przykład regularne kąpiele były rzadkością. Dbanie o zęby nie miało znaczenia, a chodzenie do toalety... cóż, to dobiero było dno! Ale dlaczego utrzymanie czystości było tak trudne i czy w ogóle było jakoś egzekwowane?Kliknij i odkryj odrażające nawyki higieniczne kolonialnej Ameryki.
W Jamestown, w kolonii Wirginia, założonej w 1607 roku, pojawiła się pierwsza stała angielska osada w obu Amerykach. Kapitan John Smith narzekał na obecność robactwa i pisał o pojawieniu się "pewnego rodzaju wschodnioindyjskiego owada, nazywanego przez Hiszpanów Cacarooch, który, przedostając się do skrzyń, pożerał ich zawartość i zanieczyszczał ją swoimi śmierdzącymi odchodami."
Można by się spodziewać, że w roku 1620, po kilkutygodniowej niebezpiecznej podróży przez Atlantyk, angielskie rodziny podróżujące statkiem Mayflower dotrą na ląd nie wyglądając za dobrze. Co więcej, pielgrzymi nie pachnieli też zbyt dobrze.
Według wszelkich relacji pielgrzymi nie przepadali za kąpielami. Jednak należy wziąć pod uwagę, że w Ameryce kolonialnej wiele osób nie miało dostępu do mydła i wody.
Bez mydła pod ręką, tak prosta czynność jak mycie rąk praktycznie nie istniała.
Ci, którzy nie mieli wanny, a mieli ochotę na kąpiel, zanurzali się w rzece lub jeziorze. Jednak zanurzanie się w wodzie służyło raczej ochłodzeniu niż oczyszczeniu z bródu.
Ta powszechna niechęć do mycia oznaczała, że większość ludzi wolałaby raczej regularne strzyżenie niż częstą gorącą kąpiel.
Jednak obcięcie włosów nie musiało koniecznie oznaczać ich umycia. Dopiero gdy we włosach nagromadziły się wszy, włosy otrzymały jakąkolwiek pielęgnację.
Purytanie, którzy różnili się od Pielgrzymów tym, że starali się zreformować i oczyścić Kościół anglikański, brak czystości utorzsamiali z diabłem i grzechem.
W przeciwieństwie do innych angielskich osadników, purytanie wierzyli, że czystość jest bezpośrednio powiązana z moralnością. Co więcej, byli przekonani, że osoby, które częściej się kąpały, rzadziej grzeszyły, nie popełniały tylu przestępstw i były bogatsze.
Praktyka higieny jamy ustnej w epoce kolonialnej praktycznie nie istniała. Pierwsza masowo produkowana szczoteczka do zębów pojawiła się dopiero w 1780 r., a pasta do zębów dopiero w 1824 r. Psujące się zęby, nieświeży oddech i ekstrakcja zębów to bezbożna trójca święta tego okresu.
Stomatologia była w powijakach. Oznaczało to, że wyrwanie zęba prawdopodobnie wiązało się z wizytą u miejscowego fryzjera lub w aptece. W skrajnych przypadkach często musiał wystarczyć kowal.
W obliczu braku szczoteczki i pasty do zębów często używano patyczków do uszu nie tylko do usuwania woskowiny, ale także do dłubania w zębach i usuwania brudu spod paznokci.
Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego kształt twarzy Jerzego Waszyngtona wygląda na lekko zniekształcony? To dlatego, że nosił protezy wykonane z metalu, drutu i zębów zwierzęcych. Przyszły pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych był najsłynniejszym użytkownikiem protez zębowych w Ameryce kolonialnej.
Peruki pudrowane po raz pierwszy pojawiły się w Ameryce kolonialnej w połowie XVII wieku. Ojciec założyciel i drugi prezydent Stanów Zjednoczonych John Adams nosił je zgodnie ze staromodnym stylem XVIII wieku. Jednak to sztuczne nakrycie głowy miało duży problem: wszy!
Jak na ironię, głowę często goliło się i zamiast włosów noszono perukę, aby zapobiec zagnieżdżaniu się we włosach wszy i innych robaków. Jednak same peruki były również podatne na ataki pełzających owadów. Peruki często noszono tygodniami bez prania, co sprzyjało namnażaniu się owadów. Rozwiązaniem było gotowanie tresek w wodzie i nakrapianie ich zapachami odstraszającymi owady.
W każdej sypialni był garnek, który służył do oddawania moczu i defekacji. Tyle, że używano go niemal wszędzie, kiedy było to konieczne. Te prywatne garnki trzeba było regularnie opróżniać, co zazwyczaj oznaczało po prostu wyrzucenie zawartości przez okno lub w pobliżu domu.
Na szczęście, wiele domków kolonialnych posiadało wychodki - małe, przypominające szopy konstrukcje, oddzielone od głównego budynku, w których znajdowała się toaleta, zwykle tylko z dziurą w ziemi. Jednak ludzkie nieczystości szybko się gromadziły, a odór był często nie do zniesienia, zwłaszcza w gorące letnie miesiące.
Pranie odzieży w kolonialnej Ameryce było zadaniem nie do pozazdroszczenia. Kobiety używały do prania mydła ługowego, mikstury z tłuszczu zwierzęcego, ługu i popiołu. Używano go również do czyszczenia naczyń i podłóg.
Złe warunki sanitarne na obszarach wiejskich Ameryki epoki kolonialnej sprzyjały rozprzestrzenianiu się chorób, takich jak czerwonka, cholera i dur brzuszny. Warunkom tym nie sprzyjał fakt, że wychodki często znajdowały się w pobliżu rzek, które służyły jako dogodne wysypiska ludzkich odchodów.
W bardziej zaludnionych obszarach warunki nie były dużo lepsze. Piesi bardzo często przemierzali ulice, które były zaśmiecone odchodami zwierząt, śmieciami i wszelkiego rodzaju odpadkami.
W 1676 roku Boston został spustoszony przez szczególnie okrutną epidemię czerwonki. Pochłonęła ona życie wielu osób, w tym wielu dzieci.
Jedną z głośnych ofiar choroby był kolonista z Wirginii i przywódca Bacon's Rebellion, Nathaniel Bacon, który zmarł 26 października 1676 roku.
Jerzy Waszyngton miał szczęście nie ulec czerwonce w Valley Forge zimą 1777 roku. Niestety, prawie dwie trzecie z liczącej 2000 żołnierzy armii Waszyngtona, zmarło z powodu czerwonki, tyfusu czy grypy.
George Washington był świadom niebezpieczeństw związanych z niehigienicznymi warunkami. Jako młody człowiek, podczas badania ziemi w dolinie Shenandoah w 1748 roku, narzekał na plagę pcheł i wszy w swojej chacie. Zmusiło go to do spania na zewnątrz przy ognisku.
Rdzenni Amerykanie również nie byli odporni na ukąszenia owadów. Rdzenni mieszkańcy, znani ze swojej cennej wiedzy na temat środowiska, opisywali skutki ukąszeń owadów jako "żywy popiół", ponieważ ich ukąszenia były "tak bolesne, jak dotknięcie rozgrzanego do czerwoności popiołu".
Pierwsi europejscy osadnicy w kolonialnej Ameryce rzadko się golili. Dopiero w połowie XVIII wieku zaczęli odwiedzać fryzjerów, gdzie mogli skorzystać z usług wykwalifikowanych praktyków, którzy używali prostych brzytew. Mężczyźni golili mężczyzn. Natomiast istnieje niewiele dowodów sugerujących, że kobiety goliły jakąkolwiek część ciała.
Od kobiet w kolonialnej Ameryce mężczyźni oczekiwali utrzymywania wysokiego poziomu czystości. Pod koniec XVIII wieku większość lekarzy zalecała kobietom regularne kąpiele jako środek zapobiegawczy przed chorobami narządów rozrodczych.
Jednak istniały również dziwaczne porady, które zachęcały kobiety do braku higieny, tak by uczynić siebie tak śmierdzącymi, jak to tylko możliwe, co miało stłumić "zbyt żarliwe zaloty mężczyzn". W tym celu kobiety nie myły się przez kilka dni używając zapachu ich ciała jako śmierdzącego środka odstraszającego.
Źródła: (Archeolog) (Historia) (National Geographic)
Odrażające nawyki higieniczne kolonialnej Ameryki
Dlaczego utrzymanie czystości było tak nieoczywiste?
LIFESTYLE History
Systematyczna higiena osobista jest ważna zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Jednak 400 lat temu dbanie o czystość nie było tak ważne, zwłaszcza w kolonialnej Ameryce. Na przykład regularne kąpiele były rzadkością. Dbanie o zęby nie miało znaczenia, a chodzenie do toalety... cóż, to dobiero było dno! Ale dlaczego utrzymanie czystości było tak trudne i czy w ogóle było jakoś egzekwowane?Kliknij i odkryj odrażające nawyki higieniczne kolonialnej Ameryki.